گر چه افکندی ز چشــم خویش آسانم چــــو اشک

                        یک شب ای آرام جــان بنشین به دامانم چو اشک

یا به خــــاک تیره غلطم یا به رخســــــــار گلــی

                        بر خود از این بازی تقدیر لــــرزانم چـــو اشـک

گر به چشمـی بوسه دادم یا به رخسـاری چه سود

                        کـاین زمان با حسرتی در خاک غلطانم چو اشک

ســـــــوز پنهــــــانه درونــــه این که پیدا می شود

                        گه به لبهایم چو شعـــر و گه به چشمانم چو اشک